Letarg

Pieprzone oczekiwanie, szczerze mam dość

Pieprzony los, który ciągle daje mi w kość

Pieprzone życie, tak blisko obłędu
Pytam się PO CO? Po co ja jestem TU?

Jeśli chcesz mnie poznać

Kocham się w sztuce pod każdą postacią
Od niej nie sposób uciec, jej ślady znaczą każdy mój kolejny krok,
bo to mój dożywotni wyrok na etat z nią
Lecz mimo to nie szczędzę sobie rąk
i maluję, maluję słowami swoje pejzaże,
tak jak na kartce te różne zmyślone twarze
Chodź za mną, a drogę ci wskaże

Realia

Byłeś w tym miejscu, kiedy widzisz odbicie w lustrze i czujesz się jakiś nieswój?

Nos, oczy, usta, te same rysy, może tylko trochę zestarzałe,

I ten głos, który w tobie krzyczy, sprawia, że nie poznajesz już siebie wcale

Znowu

I znowu to samo

Znowu ten lament

Leżysz w łóżku samotnie i oczy znowu zapłakane

Po co sobie to robisz, po co znów płaczesz za tym draniem?

Póki krąży krew

Siedzę w fotelu, piję małą czarną

Smak goryczy drażni moje gardło, staram się nie myśleć o tym, co już dawno za mną

Jednak na próżno me trudy, one nic tutaj nie zdziałają, w głowie krzyk i chaos, a życie wciąż przypomina łajno

Chcesz, czy nie, przedstawienie musi trwać, twoja życiowa rola jeszcze się nie skończyła, to dopiero początek, a przed tobą wielki finał

Grasz na scenie zwanej istnieniem, wysilasz się jak możesz, by nie upaść na glebę

Z każdym kolejnym razem coraz trudniej bierzesz oddech, ale musisz wytrwać, walcz o ten zwycięski order!

Haj lub bal

Okej, to mój pierwszy raz w takiej formie

Liczę, że całkiem niezły tekst tutaj skrobnę

Z rapem nie jest tak łatwo, niestety

Zwłaszcza, jeśli jesteś kobietą z cechami poety

Szukającą w tym wszystkim poczucia estetyki

Dobra, koniec tej paplaniny, słuchacie tego dalej, friki?